به گزارش پایگاه خبری تحلیلی نارخبر؛ در دعای نخست صحیفه سجادیه، امام زین‌العابدین علیه‌السلام جلوه‌ای از معرفت ناب الهی را در قالب سپاس و ستایش پروردگار ترسیم می‌فرماید.

آن حضرت می‌گوید:> «وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی رَکَّبَ فِینَا آلَاتِ الْبَسْطِ، وَ جَعَلَ لَنَا أَدَوَاتِ الْقَبْضِ، وَ مَتَّعَنَا بِأَرْوَاحِ الْحَیَاهِ، وَ أَثْبَتَ فِینَا جَوَارِحَ الْأَعْمَالِ، وَ غَذَّانَا بِطَیِّبَاتِ الرِّزْقِ، وَ أَغْنَانَا بِفَضْلِهِ، وَ أَقْنَانَا بِمَنِّهِ.»

در ترجمه این فراز آمده است:«و سپاس مخصوص خداست که در پیکر ما ابزار گشودن اندام را سوار کرد و آلات بستن آنها را قرار داد، ما را با روان‌های زنده بهره‌مند ساخت، اعضای انجام کار را در وجود ما استوار کرد، با روزی‌های پاکیزه خوراک داد، با احسانش بی‌نیاز ساخت و با عطایش به ما سرمایه بخشید.

این بخش از دعا، بیانگر نگاه جامع امام سجاد علیه‌السلام به هستی، حیات و انسان است؛ نگاهی که از جسم تا روح، از حرکت تا اندیشه و از رزق مادی تا غنای معنوی را در دایره سپاس الهی جای می‌دهد.