به گزارش پایگاه خبری تحلیلی « نار خبر»؛ در حکمت هفتم از بخش «حِکَم» نهج‌البلاغه، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند:
وَ الصَّدَقَهُ دَوَاءٌ مُنْجِحٌ، وَ أَعْمَالُ الْعِبَادِ فِی عَاجِلِهِمْ نُصْبُ أَعْیُنِهِمْ فِی آجِلِهِمْ.
صدقه دارویی مؤثر و شفابخش است، و کردار بندگان در دنیا، در آخرت در برابر چشمان آنان جلوه‌گر خواهد شد.
امام علی (علیه‌السلام) در این سخن کوتاه اما پرمعنا، دو پیام اخلاقی و اعتقادی عمیق را بیان می‌کنند؛ نخست آنکه صدقه و کمک به نیازمندان، دارویی شفابخش برای دردهای جسمی، روحی و اجتماعی انسان است؛ چنان‌که در روایات نبوی نیز آمده است:
«دَاوُوا مَرْضَاکُمْ بِالصَّدَقَهِ وَرُدُّوا أَبْوَابَ الْبَلَاءِ بِالدُّعَاءِ؛ بیماران خود را با صدقه درمان کنید و درهای بلا را با دعا ببندید».
در این نگاه، صدقه تنها یک عمل مالی نیست، بلکه فرآیندی روحی برای پالایش دل و درمان جامعه از فقر، بخل و بی‌عدالتی است؛ کمک به محرومان، حمایت از ایتام و مشارکت در کارهای خیر، جلوه‌هایی از این داروی الهی هستند که آثار آن هم در دنیا آشکار می‌شود و هم در آخرت.
در بخش دوم، امام علی (علیه‌السلام) به حقیقتی ژرف‌تر اشاره می‌فرمایند: اعمال انسان در جهان دیگر تجسم می‌یابند؛ هر کار نیک یا بد، در قیامت به صورتی عینی و محسوس در برابر انسان ظاهر خواهد شد؛ همان‌گونه که قرآن کریم در سوره زلزال می‌فرماید:
«فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّهٍ خَیْرًا یَرَهُ، وَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّهٍ شَرًّا یَرَهُ»
بدین ترتیب، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در هفتمین حکمت نهج‌البلاغه، پیوندی زیبا میان زندگی مادی و معنوی برقرار می‌سازند؛ از یک‌سو دعوت به بخشش و یاری بندگان خدا و از سوی دیگر یادآوری مسئولیت انسان در برابر اعمالی که روزی در برابر دیدگانش مجسم خواهد شد.
این کلام گهربار، همچون سایر سخنان امام علی (علیه‌السلام)، راهنمایی ماندگار برای جامعه‌ای است که در پی درمان دردهای خود با داروی ایمان، اخلاق و انسانیت است.
انتهای خبر/
