به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ در هشتمین حکمت از نهج‌البلاغه، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند:
«اعْجَبُوا لِهَذَا الْإِنْسَانِ؛ یَنْظُرُ بِشَحْمٍ، وَ یَتَکَلَّمُ بِلَحْمٍ، وَ یَسْمَعُ بِعَظْمٍ، وَ یَتَنَفَّسُ مِنْ خَرْمٍ.»از این انسان تعجب کنید که با قطعه‌ای چربی می‌بیند، با تکه‌ای گوشت سخن می‌گوید، با استخوانی می‌شنود و از شکافی تنفس می‌کند!
در این گفتار کوتاه، امام علی (علیه‌السلام) با بیانی اعجاب‌انگیز به گوشه‌ای از ظرافت و حکمت الهی در آفرینش انسان اشاره می‌فرمایند؛ آن‌جا که ابزارهایی کوچک و ساده، نقش‌هایی بزرگ و حیاتی را ایفا می‌کنند.
دیدن با قطعه‌ای چربی
چشم انسان، که از بافتی شفاف و چندلایه تشکیل شده، یکی از شگفت‌انگیزترین ساخته‌های آفرینش است، این عضو کوچک، بدون نیاز به هیچ ابزار بیرونی، ده‌ها سال تصاویر سه‌بعدی را از جهان پیرامون ثبت می‌کند؛ مردمک چشم خود را با نور محیط تطبیق می‌دهد، اشک چشم با ترکیبی دقیق از مواد شیمیایی، آن را تغذیه و پاکسازی می‌کند، و تمام این فرآیندها، نشانه‌ای از قدرت و تدبیر الهی است که انسان با یک قطعه چربی، جهانی را می‌بیند.
