به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «نار خبر»؛ در یکی از حکمت‌های اخلاقی و اجتماعی *نهج‌البلاغه*، امام علی علیه‌السلام مردم را به نوعی معاشرت دعوت می‌کنند که نتیجه‌اش پیوندی عاطفی و پایدار میان دل‌هاست. حضرت می‌فرمایند:> «خَالِطُوا النَّاسَ مُخَالَطَهً إِنْ مِتُّمْ مَعَهَا بَکَوْا عَلَیْکُمْ، وَ إِنْ عِشْتُمْ حَنُّوا إِلَیْکُمْ.»

ترجمه: *با مردم چنان معاشرت کنید که اگر از دنیا رفتید بر شما بگریند و اگر زنده ماندید، مشتاق دیدارتان باشند.*

این بیان کوتاه، اما ژرف، دستورالعملی جامع برای زیستن در جامعه‌ای اخلاق‌مدار است. امام علیه‌السلام در این سخن، مرز میان معاشرت حقیقی و ظاهرسازانه را روشن می‌سازند؛ معاشرتی که ریشه در محبت، خدمت و خیرخواهی دارد، نه در منافع مادی و ظواهر گذرا.

حضرت با این تعبیر، مؤمنان را به پیوند قلبی با مردم فرا می‌خوانند؛ پیوندی که بر پایه *اخلاق، گذشت و نیکوکاری* استوار است. به تعبیر مفسران نهج‌البلاغه، امام علیه‌السلام در این حکمت، نیک‌رفتاری با مردم را نه‌تنها وظیفه‌ای اخلاقی، بلکه نشانه‌ای از ایمان و اسلام راستین معرفی می‌کنند.

در تبیین این معنا، از پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله نیز نقل شده است:> «أَحْسِنْ مُصَاحَبَهَ مَنْ صَاحَبَکَ تَکُنْ مُسْلِماً؛ با کسی که همنشین توست خوش‌رفتاری کن تا مسلمان باشی.»همچنین امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند:> «إِنَّهُ لَیْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ یُحْسِنْ صُحْبَهَ مَنْ صَاحَبَهُ؛ آن‌که با همراه خود خوش‌رفتاری نکند، از ما نیست.»