به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «نار خبر»؛ در حکمت یازدهم از نهج‌البلاغه، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «إِذَا قَدَرْتَ عَلَى عَدُوِّکَ، فَاجْعَلِ الْعَفْوَ عَنْهُ شُکْراً لِلْقُدْرَهِ عَلَیْهِ.»
هنگامی که بر دشمنت پیروز شدی، عفو را شکرانه این پیروزی قرار ده.
حضرت علی (علیه‌السلام) در این سخن کوتاه و ژرف، به حقیقتی والا اشاره می‌کنند: هر نعمتی شکری دارد، و شکرِ نعمتِ قدرت، در گذشت از خطاکار است؛ شکر حقیقی تنها با زبان ادا نمی‌شود، بلکه در رفتار و تصمیم‌های اخلاقی معنا می‌یابد.
آن که از خدا توان و قدرتی یافته است، باید با بخشایش و مهربانی شکر این نعمت را به جا آورد؛ چنان‌که ثروتمند با انفاق و صاحب‌منصب با خدمت به مردم، سپاس خود را ابراز می‌دارد، صاحب قدرت نیز با گذشت از دشمن، قدرتش را مقدس می‌سازد.
در سیره پیامبر اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و امامان معصوم (علیهم‌السلام)، نمونه‌های درخشانی از این منش الهی دیده می‌شود؛ در فتح مکه، پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در برابر دشمنان دیرینه‌ای که سال‌ها آزارش داده بودند، فرمودند:
«اذْهَبُوا فَأَنْتُمُ الطُّلَقَاءُ»بروید، شما آزادشدگانید.و بدین‌سان، روز پیروزی را به روز بخشش بدل ساختند.
امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) نیز در رفتار خود، همین سیره را ادامه دادند؛ آن حضرت در جنگ صفین، پس از تسلط بر آب فرات، اجازه ندادند آب را بر سپاه دشمن ببندند و در برابر قاتل خویش، ابن‌ملجم، نیز تا واپسین لحظه، با عطوفت و بزرگواری سخن گفتند.
