به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «نار خبر»؛ در حکمت دوازدهم نهج‌البلاغه، امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند:«أَعْجَزُ النَّاسِ مَنْ عَجَزَ عَنِ اکْتِسَابِ الْإِخْوَانِ، وَ أَعْجَزُ مِنْهُ مَنْ ضَیَّعَ مَنْ ظَفِرَ بِهِ مِنْهُمْ.»

عاجزترین مردم کسی است که از به دست آوردن دوستان عاجز باشد و عاجزتر از او کسی است که دوستانی را که به دست آورده از دست بدهد.

این سخن امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) در دنیای امروز به‌شدت قابل تأمل است؛ حضرت در این جمله کوتاه و عمیق، ما را به حقیقتی تلخ در زندگی اجتماعی ارجاع می‌دهند: قدرت در روابط انسانی نه فقط در یافتن دوستان خوب، بلکه در نگهداری و حفظ آن‌هاست؛ روابط دوستانه، به عنوان یکی از مهم‌ترین سرمایه‌های زندگی انسان، نیازمند مراقبت و توجه مستمر است.

امام علی (علیه‌السلام) در این سخن به ما یادآوری می‌کنند که هیچ چیزی به اندازه ناتوانی در حفظ دوستان، فرد را به مرز عجز نمی‌رساند، بسیاری از افراد ممکن است در تلاش برای پیدا کردن دوستان جدید با مشکلات روبه‌رو شوند اما نگه‌داشتن روابط و حفظ وفاداری در دوستی‌ها، چالشی بزرگ‌تر است؛ کسی که قادر به نگهداری دوستانش نباشد، از کسی که حتی نتوانسته دوست جدیدی پیدا کند، عاجزتر است.

در این میان، اهمیت اخلاق و رفتار انسانی بیشتر نمایان می‌شود، دوستان خوب با گشاده‌رویی، صداقت و حسن معاشرت به دست می‌آیند و این‌ها ارزش‌هایی هستند که باید در طول زمان حفظ و تقویت شوند.

امام علی (علیه‌السلام) همچنین به ما یادآوری می‌کنند که فقدان دوستان، نه‌تنها نشان‌دهنده ضعف شخصیت است، بلکه زندگی را از لذت و شیرینی روابط انسانی تهی می‌کند.

این فرمایشات نه‌تنها به عنوان یک نصیحت اخلاقی بلکه به‌عنوان یک استراتژی اجتماعی نیز می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد زیرا در دنیای امروز که روابط انسانی بیشتر از هر زمان دیگری تحت تأثیر فشارهای اجتماعی و رقابتی قرار دارد، حفظ دوستی‌ها و روابط صمیمانه، نه‌تنها انسان را از لحاظ عاطفی غنی می‌کند، بلکه در ساختن یک جامعه سالم و بااخلاق نیز نقشی اساسی دارد.