به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی نارخبر؛ در چهاردهمین حکمت نهج‌البلاغه، امام علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند:«مَنْ ضَیَّعَهُ الْأَقْرَبُ أُتِیحَ لَهُ الْأَبْعَدُ.»هر کس را نزدیکانش رها کنند، بیگانگان برای یاری او آماده می‌شوند.
حضرت در این سخن، انسان‌هایی را که از حمایت خویشاوندان و نزدیکان محروم مانده‌اند، دلگرم می‌سازد که نباید از رحمت خداوند مأیوس شوند؛ چراکه سنت الهی بر آن است که درهای یاری را از مسیرهای دیگر بگشاید.
این، جلوه‌ای از حکمت و لطف پروردگار است که اگر پیوندهای خویشاوندی سست شود، محبت و حمایت از سوی دیگران جایگزین می‌شود تا بنده خدا در مسیر زندگی تنها نماند.
نمونه‌ای روشن از این معنا در سیره‌ی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) دیده می‌شود؛ قریش، که نزدیک‌ترین خویشان آن حضرت بودند، نه‌تنها او را یاری نکردند بلکه به دشمنی‌اش برخاستند؛ با این حال، خداوند قبایل دورترِ اوس و خزرج را برانگیخت تا از جان و دل از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) حمایت کنند و پایه‌های حکومت اسلامی را در مدینه استوار سازند.
در حدیثی دیگر، امام صادق (علیه‌السلام) نیز برای تقویت روح امیدواری در دل مؤمنان می‌فرمایند:«کُنْ لِمَا لَا تَرْجُو أَرْجَى مِنْکَ لِمَا تَرْجُو»نسبت به آنچه امیدی به آن نداری، بیش از آنچه امید به آن داری امیدوار باش.در ادامه این حدیث، به داستان حضرت موسی (علیه‌السلام) اشاره می‌شود که در جستجوی شعله‌ای از آتش بود اما در همان مسیر، به مقام والای نبوت دست یافت.
