به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در بیست و چهارمین حکمت از نهج‌البلاغه می‌فرمایند:«مِنْ کَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ إِغَاثَهُ الْمَلْهُوفِ وَالتَّنْفِیسُ عَنِ الْمَکْرُوبِ»از کفاره‌های گناهان بزرگ، به فریاد درماندگان رسیدن و سبک‌کردن اندوه غم‌دیدگان است.

این بیان کوتاه اما عمیق، راهی اخلاقی و انسانی برای جبران لغزش‌های بزرگ انسان معرفی می‌کند؛ امام علی (علیه‌السلام) در این سخن، دو عمل را مورد توجه قرار می‌دهند:- إغاثه الملهوف؛ یعنی کمک‌رسانی به فرد بی‌پناه، مظلوم یا درمانده؛ «ملهوف» به هر انسان گرفتار اطلاق می‌شود؛ خواه بیمار باشد، بدهکار درمانده، فقیر بی‌سرپرست یا زندانی بی‌گناه.- التنفیس عن المکروب؛ یعنی کاهش رنج و غم انسان‌های اندوهناک؛ «مکروب» به هر غم‌دیده‌ای گفته می‌شود؛ چه رنجش از مصیبت، بیماری، فقر، شکست یا هر اندوه دیگری باشد.

امام علی (علیه‌السلام) در این فراز، تأکید می‌کنند که کاستن غم انسان‌ها، چه با برطرف‌کردن عامل اندوه ـ مانند زدودن فقر از طریق کمک مالی ـ و چه با دلداری و همدلی، می‌تواند زمینه جلب رحمت و آمرزش الهی شود.