به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ در حکمت بیست و هفتم نهج‌البلاغه، امام علی (علیه‌السلام) راهبردی کم‌نظیر برای مدیریت بیماری ارائه می‌کنند و می‌فرمایند:«إمْشِ بِدَائِکَ، مَا مَشَى بِک»تا زمانی که بیماری همراه توست، تو نیز با آن مدارا کن.
این بیان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) اشاره‌ای روشن به توانایی‌های طبیعی بدن و نقش مهم صبر، آرامش و حفظ تعادل رفتاری در روند بهبود بیماری دارد؛ مطابق این نگاه حکیمانه، تا هنگامی که شدت بیماری به حد آزاردهنده و ناتوان‌کننده نرسیده است، شایسته است که انسان با حفظ فعالیت‌های روزمره در حد توان، اجازه دهد قدرت دفاعی بدن کار خود را انجام دهد؛ چرا که در بسیاری موارد، بدن بدون نیاز به دارو و درمان سنگین قادر است بیماری را مهار کند.
این معنا در روایات دیگر نیز مورد تأکید قرار گرفته است؛ از امام کاظم (علیه‌السلام) نقل شده است:«لَیْسَ مِنْ دَوَاءٍ إِلَّا وَهُوَ یُهَیِّجُ دَاءً…»؛هیچ دارویی نیست مگر آنکه دردی را برمی‌انگیزد و هر دارویی — در کنار فوایدش — عوارضی به همراه دارد؛ از همین رو در حدیث دیگری آمده است:«ادْفَعُوا مُعَالَجَهَ الأَطِبَّاءِ مَا انْدَفَعَ الْمُدَاوَاهُ عَنْکُمْ.»یعنی تا زمانی که بیماری شما را تحت فشار جدی قرار نداده است، در مراجعه به طبیب شتاب نکنید.
