به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی نارخبر؛ عاطفه عسگری در یادداشتی نوشت: افزایش چشمگیر مدارس غیرانتفاعی در ایران، امروز تنها یک تحول آموزشی نیست، بلکه به پدیده‌ای با پیامدهای اقتصادی و اجتماعی گسترده بدل شده است.در آغاز، هدف از شکل‌گیری این مدارس، ارتقای کیفیت آموزش و کاهش فشار بر مدارس دولتی بود؛ اما به مرور زمان، فاصله میان اهداف اولیه و واقعیت موجود، به موضوعی قابل تأمل در نظام آموزشی کشور تبدیل شد.
در بسیاری از شهرها، مدارس غیرانتفاعی با امکانات آموزشی و رفاهی بالا، به‌نوعی نماد طبقه اقتصادی خاص جامعه شده‌اند؛ در حالی که خانواده‌های کم‌درآمد، از دسترسی به این امکانات محروم مانده‌اند.این مسئله باعث شده آموزش، که باید بستری برای فرصت برابر باشد، به عرصه‌ای برای بازتولید نابرابری تبدیل شود.
از سوی دیگر، افزایش شهریه‌ها و رقابت ناعادلانه میان مدارس دولتی و غیرانتفاعی، فشار روانی و مالی قابل توجهی بر خانواده‌ها وارد کرده است.
بسیاری از والدین، ناچارند بخش بزرگی از درآمد خود را صرف ثبت‌نام در مدارسی کنند که تصور می‌شود آینده بهتری برای فرزندانشان رقم می‌زنند.
با این حال، نمی‌توان از نقش مثبت برخی مدارس غیرانتفاعی در ایجاد تنوع آموزشی، ارتقای کیفیت معلمان و به‌کارگیری روش‌های نوین تدریس چشم‌پوشی کرد.
چالش اصلی در این میان، نبود نظارت کافی و تعیین ضوابط منصفانه در تعیین شهریه‌ها و ارزیابی عملکرد آموزشی است.
برای اصلاح این وضعیت، لازم است سیاست‌گذاران آموزشی میان آزادی عمل بخش خصوصی و حفظ عدالت آموزشی تعادل برقرار کنند.مدارس غیرانتفاعی می‌توانند مکملی برای نظام آموزشی کشور باشند، نه جایگزینی برای مدارس دولتی.
در نهایت، عدالت آموزشی تنها زمانی تحقق می‌یابد که کیفیت آموزش، نه به میزان پرداخت شهریه، بلکه به شایستگی، استعداد و تلاش دانش‌آموزان وابسته باشد.
انتهای خبر/
