به گزارش نارخبر، امام موسی بن جعفر الکاظم (ع) یا موسی کاظم ملقب به ابو ابراهیم، ابوالحسن و ابوعبدالله هفتمین امام شیعیان است و این امام بزرگوار بعد از امام باقر(ع) و امام صادق(ع) ادامه دهنده راه آن بزرگواران بودند و دوران امامت ایشان مانند سایر اهل‌بیت (ع) همراه با فشارها و ظلم‌های زیادی از سوی حاکمان زمان بود.

امام هفتم ما شیعیان سال‌های بسیاری از عمر شریف خود را در حبس و کنترل‌های نظامی به‌سر می‌بردند چرا که زمانی که امام کاظم (ع) به امامت رسیدند، بخش‌هایی از جامعه اسلامی رو به اهل‌بیت (ع) آورده بودند و ایشان را امام خود می‌دانستند و ایشان نیز در نقاط مختلف و شهرهای دور و نزدیک دارای نمایندگان و وکلایی داشتند که ارتباط آن بزرگوار با پیروانشان برقرار می‌کردند.

زندگی ایشان همزمان با زندگی خلفای عباسی منصور، هادی، مهدی و هارون‌الرشید بود و این مسئله از چشم دستگاه خلافت و جاسوسانش مخفی نماند و به همین دلیل دوران ۳۵ ساله امامت آن حضرت که طولانی‌ترین دوران امامت امامان ما بود با خون دل خوردن برای حفاظت و نگهبانی از دین خدا همراه بود تا جایی که امام هفتم شیعیان چندین بار به زندان افتاده و عاقبت در زندان سندی بن شاهک در بغداد به شهادت رسید.

 امام هفتم شیعیان لقب کاظم دارد و کاظم یعنی کسی که خشم خود را فرو می‌برد؛ امام موسی کاظم (ع) هم در برابر دوستان و هم در برابر دشمنان خشم خود را فرو می‌بردند.

 فروبردن خشم در برابر دوستان و مقابل دشمنان متفاوت است ادامه داد: عصبانیت عقل انسان از کار می‌اندازد و در این شرایط اختیار انسان دست خودش نیست پس اگر در زمان خشم بر خود مسلط شویم قطعا موفق خواهیم بود و امامان ما زمانی که پیروانشان را به کاری دعوت می‌کردند پیش از آن خودشان به آن عمل می‌کردند.

 امام کاظم (ع) اجازه نمی‌دادند غضب و عصبانیت کاری کند که ایشان کنترل خود را از دست بدهند،این امام بزرگوار حتی دشمنان خود را نفرین و لعن نکرده و به افرادی که به ایشان ناسزا می‌گفتند هم خوبی می‌کردند اما جایی که پای دین، مظلومیت مردم و بی‌عدالتی میان بود، خشمگین می‌شدند.